Wówczas najsilniejsi obywatele miasta byli nazywani „pięciowiązaczami”. To oni jako jedyni na Pomorzu otworzyli bramy dla czeskich husytów i prowadzili otwartą wojnę przeciwko Szczecinowi.
 

Już w IX wieku w Stargardzie-Osetnie istniał jeden z ośrodków plemiennej władzy lokalnej, jakie licznie powstawały wówczas na Pomorzu. Po pewnym czasie na wyspie, którą tworzyły ramiona rzeki Iny, powstał nowy gród.
 

Pierwsze wzmianki zawierające jego nazwę pochodzą z początków XII wieku, z czasów chrystianizacji Pomorza. Znaczne i dostrzegalne przyśpieszenie rozwoju miasta nastąpiło w wyniku osadzenia tu zakonów joannitów i augustianów.
 

777 lat temu Barnim I nadał swojemu miastu Stargard prawo magdeburskie – zmienione w 1292 roku na prawo lubeckie. Za tą pierwszą decyzją poszło też 150 łanów: 120 do podziału między mieszczan i 30 na wspólne pastwiska. Najpierw były ulgi w postaci zwolnienia od podatków na dwa lata. Ale później podatek roczny wynosił już trzy łuty (dawnej jednostki miary) srebra za łan ziemi. Wspomnieć trzeba też dochody z wód za prawo żeglugi na Inie, wolności celne i prawo wyrębu w lasach książęcych.
 

Stargard to miasto o wielowiekowej tradycji. Bywało, że w dawnych wiekach nazywano je miastem wież i kościołów. Ich wysokość charakteryzowała nasz gród. Mówiono o nim „Stargard – najwyższy”, który dziś jest też przecież „Pod szczęśliwą gwiazdą”.
 

Zdjęcie: UM w Stargardzie/archiwum

Najedź kursorem, kliknij i powiększ